Wodzisławski sen o potędze

Wodzisław Śląski, miasto na fundamentach z węgla, wielokrotnie najeżdżane, kilkukrotnie spalone, jednocześnie rdzennie śląskie, a zarazem pozbawione głębszej tożsamości.

Miasto ludzi ambitnych, wielokrotnie wyróżnianych w różnego rodzaju konkursach na szczeblach wojewódzkich, krajowych ,a zarazem odległy przyczółek dla inwestorów, gdzie jednym z największych zakładów pracy jest miejski szpital.

Wodzisław Śląski to paradoks. Jak inaczej można podsumować jego górnolotne ambicje w zderzeniu z szarą, przesyconą przeszłością mentalnością.

Krótka lektura wiodących for dyskusyjnych w mieście pokazuje jasno, że od wielu lat mieszkańcy oczekują czegoś więcej, niż wyłożenia nowego chodnika i odremontowania obumarłej fontanny. Wbrew obiegowej opinii, mamy też powyżej uszu problemów ze szkolnictwem, naszych miejsko-wiejskich wojen podjazdowych, w których każdy ogranicza się do myślenia o swoim własnym – zazwyczaj wyborczym – ja.

Mimo szczerych chęci, trudno obecnie rządzącemu prezydentowi wyciągnąć to miasto z bagna, w jakim niedobrowolnie znalazło się we wczesnych latach 90-tych XX wieku.

Górnolotne pomysły, plany, idee, to rzeczy nacechowane pozytywnie, jednak z całą pewnością, jakikolwiek poważny inwestor, mający do wyboru inwestycje w niespełna 50-tysięcznym Wodzisławiu Śląskim, a dowolnym większym ośrodku miejskim, który w burzliwych latach 90-tych zdołał wyrobić sobie jako taką renomę, wybierze ten drugi. Nikogo nie będzie interesowało, że powiat wodzisławski, to jakieś 130 tysięcy mieszkańców, nikt też nie spojrzy na fakt istnienia 650-tysięcznej aglomeracji. Liczby, które obecnie promują Południową Bramę Polski, z całą swoją brutalnością pokazują nam, że ta brama, to w rzeczywistości dość wąskie, odmalowane „dla picu” drzwi, nieopodal których znajduje się kilka nowoczesnych wind, zabierających tak pożądanych przez Wodzisław Śląski inwestorów w zupełnie inny świat.

Gdzie rozpoczyna się  realna geneza tego problemu, w którym miejscu Mieczysław Kieca popełnił znaczący błąd?

Szukanie jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie zabiera nas w przeszłość, w czasy, kiedy Mieczysław Kieca był jeszcze zwykłym nastolatkiem, jak można było przeczytać na jego stronie internetowej, zainteresowanym harcerstwem i  fotografią.

W czasie, gdy zarówno młody Kieca, jak i piszący ten tekst, wiedzieli o Wodzisławiu Śląskim tyle, że istnieje, że jest tu Odra, Koncentraty i kopalnia (już zresztą zamknięta), dokonywał się podział miasta, który stawiał pod znakiem zapytania kreowany od czasów gierkowskich plan rozwoju Wodzisławia. Nawet laik po pobieżnej lekturze dokumentów może stwierdzić, iż Wodzisław, w myśl postanowień „starej władzy”, miał być miastem rozrastającym się w kierunku Pszowa, Radlina, a także Rybnika, z którym planowano połączyć nas linią tramwajową. Co wyszło z tych planów, doskonale wiemy, warto jednak zwrócić tu uwagę na to, że wraz z III Rzeczypospolitą i zmianą polityki globalnej, jaką ta zmiana zapoczątkowała, lokalne problemy Wodzisławia Śląskiego nie zmieniły się zbytnio. Sieć szkół cały czas była przygotowana dla 100-tysięcznego miasta, zachowała się także górnicza tradycja w postaci KWK 1.maja oraz kilku innych kopalń, obecnie znajdującymi się już poza granicami miasta.

Dopiero po kilku latach, kiedy osoby decyzyjne, wyznaczając na nowo granice miasta, zapominały o jego realnych potrzebach, problemach oraz – co najważniejsze – zachwianiu pozycji w regionie, pozostawiły nam wiele problemów, które aż do 2003 roku doczekały się rozwiązania opierającego się o słowa „jakoś to będzie”.

Jakoś to będzie, bez dużych zakładów pracy, jakoś to będzie z tym szkolnictwem, wreszcie, jakoś to będzie z tymi inwestorami, może jakiś przyjdzie, może nie.
To myślenie doprowadziło do tego, że chcąc otrzymać odpowiedź na wcześniej zadane pytanie, trzeba stwierdzić, że najmłodszy prezydent w Polsce popełnił tylko jeden błąd: postanowił startować w wyborach samorządowych.

Ferment, który od dawna roztacza się nad tym miastem doprowadził do tego, iż w obiegowej opinii, prezydentem można wytłumaczyć wszystko. Niedawne problemy ze szkolnictwem, brak promocji Wodzisławia Śląskiego, traktowanie Odry, jako zła koniecznego.

Wodzisławianie to Sarmaci

Sarmaci, żyjąc u schyłku Wielkiej Rzeczypospolitej, otaczali się zbędnym splendorem i przepychem, śniąc o minionej już potędze.
Jako, że wodzisławianom szukającym w mieście rozrywki, już nawet splendor nie pozostał, także marzą o potędze i wspominają wielki, 100-tysięczny i nieraz mocno wyidealizowany Wodzisław Śląski.

To miasto, będące krzywym zwierciadłem chylącej się ku upadkowi Pierwszej Rzeczypospolitej, cały czas chce, aby Kieca załatwił inwestora na galerie, aby Kieca zrobił wielki zakład pracy, najlepiej, jeśli Kiecy uda się załatwić inwestora na osiedle, prom kosmiczny, a także zbuduje w Wodzisławiu Śląskim stadion na miarę Allianz Areny.

Tak samo, jak Sarmaci, w swojej krótkowzroczności mieszkańcy popularnego przy rybnickich i raciborskich marketach i centrach handlowych „SWD”, zapominają o tym, czego dokonali poprzednicy Mieczysława Kiecy, żeby tych wszystkich obiektów w mieście nie było. Kieca, mimo kilku bolesnych wpadek, zrobił dla sarmackiej części wodzisławskiego społeczeństwa zdecydowanie więcej niż jego poprzednicy razem wzięci!

Nawet, jeśli areszt śledczy jeszcze nie stoi w mieście, jeśli Galeria Naviga cały czas pozostaje tylko na papierze, jeśli nie ma jeszcze w Wodzisławiu Śląskim stadionu ani atmosfery sprzyjającej Odrze Wodzisław, to w większości wypadków, nie jest to jego wina. Przypomnę tylko, że poprzedni urzędujący prezydent, Adam Krzyżak, był już wstępnie „dogadany” z inwestorem na budowę stacji paliw, zamiast galerii handlowej na PKS-ie (Navigi). Zabrakło polotu, wyobraźni czy po prostu się nie chciało? Nie ma sensu podejmować tego tematu, bo fakt pozostanie faktem: Kieca „załatwił” Navigę, ale nie zanosi się na to, aby ona powstała. Stacja paliw z pewnością by już była zbudowana, ale czy o to w rozwoju miasta chodzi?

Zacząłem słowami „wodzisławski sen o potędze”. Czy obecnie jest jeszcze szansa na to, żeby miejscy Sarmaci, krzykacze, szukający rozgłosu pod różnymi, zazwyczaj śmiesznymi hasłami, doczekali się od Południowej Bramy Polski czegoś więcej, niż tylko starych, odmalowanych drzwi?
W moim odczuciu, takiej szansy nie ma tak długo, dopóki krótkowzroczność Rady Miasta będzie emanowała z tak wielką siłą, jak miało to miejsce podczas pamiętnego już głosowania nad kwestią likwidacji szkół w Wodzisławiu Śląskim. „Koalicja”, za wyjątkiem p. Izabeli Kalinowskiej zapewniła już sobie reelekcję za niecałe cztery lata. Zapewnili też Panie i Panowie Radni kastrację i tak skromnego na tle regionu budżetu. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że wodzisławscy Sarmaci w porę sięgną do książek z historii i przeczytają, jak skończył ich pierwowzór w kiedyś wielkiej i potężnej Rzeczypospolitej.

Krzysztof Swoboda